Dit is die 350 hektaar Central Park wat hulself op die glas, staal en sement van die stad afdwing. Central Park is vir baie jare deel van my roetes in New York. Dit is 'n verligting van die besoedelde omgewing van die strate wanneer dit deurkruis word en 'n verligting vir die oë wanneer dit van bo gesien word.

Die skepping van Central Park

Die digtheid van konstruksie en die toename in die stad se bevolking tot die viervoudige, in die middel van die negentiende eeu, het gelei tot die behoefte om 'n beboste ruimte te skep waar die inwoners in hul vrye tyd kon skuil. Parys het die Bois de Bologna gehad, Londen, Hyde Park en New York kon nie agtergelaat word nie.

Ons het groot en sonder skrupels gedink. Die sowat 1600 Afro-Amerikaners en Ierse emigrante wat vreedsaam tussen 59ste en 106ste strate gewoon het (later uitgebrei tot 110de) is verdryf. Die verskillende gemeenskappe is vernietig en die projek is oorhandig aan Frederick Law Olmsted en Calvert Vaux , wenners van die kompetisie vir die bou van die park wat in 1858 vir die publiek geopen is.

Genius van die skrywers

Olmsted het verskeie reise na Europa onderneem en tyd in Londen deurgebring, so die ontwerp van die park is baie geïnspireer deur die Engelse landskaptuin, aangesien dit heeltemal kunsmatig is, dit die illusie van 'n natuurlike landskap aan enigiemand wat dit stap.

Van Central Park South, wat dit na die suide afbaken, tot 110, sy limietna die noorde, tussen 5de laan, oos en Central Park West, is die enigste rigiditeit wat in sy samestelling gevind word, sy formaat. 'n perfekte reghoek , sigbaar vanaf die bokant van Rockefeller-sentrum, van waar ons kan waardeer hoe dit 'n ten volle geïntegreerde element in die stedelike rooster van die stad is, wat, soos ons weet, geometries is.

Die feit vir my, die mees noemenswaardige is die genie van sy ontwerp sonder uitsigte en beskut van buite. Ons vergeet die waansin van die New York-straat om net die water te hoor, die gesing van die duisende voëls wat daar woon en af ​​en toe sweempie van gesprek. Central Park is 'n wêreld apart. Dit is slim ontwerp met 'n mengsel van intimiteit en sosiale ruimte deur sy skeppers. Tot vandag toe is dit nie bekend watter een die meeste kopiereg het nie.

Op net 0,8 km wyd het Olmsted en Vaux sy uitsigte slim ontwerp om diagonaal te wees, wat 'n illusie van ruimheid skep. Die vier lanings wat dit in die breedte kruis, is in die oopte gemaak, maar 2,43 meter onder grondvlak. Baie soos die ha-ha van Engelse landskaptuine: hulle is onsigbaar.

Die inspirasie van die Engelse landskaptuin

Die invloed van Engels landskaptuin word ook opgemerk in die oorvloed van konstruksies wat as verwysingspunte van die komposisie voorkom. Die verskillende rustieke en neo-Gotiese brûe, die bron vanBethesda , die Belvedere-kasteel , die verskillende mere , die reservoir met sy sentrale fontein, die obelisk.

Hierdie elemente help ons om onsself te oriënteer in die warboel kronkelpaadjies deur bome, strome en rotse.

Die enigste formele kenmerk van die park is die laan toegang tot die bron van Bethesda. Dit is 'n beeldhou-fontein van twyfelagtige smaak wat homself voorstel as 'n allegorie vir die regeneratiewe kragte van die park. Voorwerp van opeenvolgende opknappings, is tans herstel na sy oorspronklike ontwerp soos Olmsted en Vaux dit bedink het. Soos byna alle parke, is Central Park al vir baie jare die toneel van stories van moorde, rooftogte en verkragtings. Eers sedert die 21ste eeu word dit as veilig beskou om daardeur te loop. Dit is te danke aan die stigting van sy eie polisiemag, die NYPD Central Park Precinct.

Die belangrikheid van Central Park vir die inwoners van Manhattan is duidelik in die aantal films wat daar geskiet is. (Ek was verantwoordelik vir gemiddeld 15 films per jaar) en die aansien van diegene wat naby woon. Die East Side, meer "sjiek" en formeel, en die West Side, 'n toevlugsoord vir kunstenaars en boheemse. Nie om te mis nie.

Foto's: Vera Nobre da Costa