اینها گلهای بزرگ و خودنمایی مانند ارکیده های زینتی نیستند که من معمولاً در اینجا در مقالات خود نشان می دهم، اما با این وجود آنها نمونه های جالبی از خانواده بزرگ Orchidaceae هستند. و گل‌های آن‌ها، هنگامی که با جزئیات مشاهده می‌شوند، ویژگی‌های خارق‌العاده، شکل‌های افسانه‌ای و زیبایی فوق‌العاده را نشان می‌دهند.

پرتغال حدود 70 گونه ارکیده دارد که در مزارع ما زندگی می‌کنند. آنها در زیستگاه های مختلف در سراسر قلمرو ملی، هم در سرزمین اصلی و هم در جزایر پراکنده هستند. برای کسی که ناآشنا است، پیدا کردن آنها ممکن است دشوار باشد، اما در بهار انجمن های زیادی وجود دارد که پیاده روی در طبیعت برای مشاهده ارکیده ها ترتیب می دهند.

ارکیده های پرتغالی زمینی هستند، آنها رشد می کنند. روی زمین، بیشتر در زمین های باز یا مناطق کم درخت. مناطق کوهستانی شاید پرجمعیت ترین مناطق باشند. گیاهان دارای یک ساقه مرکزی هستند، برگ‌ها و ساقه‌های چند گلی ایجاد می‌کنند که اغلب یک سنبله تشکیل می‌دهند.

این‌ها گیاهان پیازی هستند و معمولاً دو پیاز دارند، یکی مسن‌تر که منشا گیاه است و دیگری در شکلی که ذخیره می‌کند. مواد مغذی برای گیاهی که در سال بعد متولد می شود. در پایان تابستان، پس از پژمرده شدن شکوفه ها، کل گیاه خشک می شود و پیاز جدید زیرزمینی برای چند ماه خوابیده است و تنها در بهار سال از خواب بیدار می شود.

گل-حشرات

بسیاری از ارکیده های ما شبیه حشرات هستند و نام رایج برخی از آنها حتی مگس سیاه ( Ophrys fusca )، فلایوید ( Ophrys bombyliflora) است. )، علف هرز زنبور عسل ( Ophrys speculum )، علف هرز زنبور ( Ophrys lutea ) و علف هرز پروانه ای ( Anacamptis papilionacea )، از جمله. و این تقلید از یک حشره توسط گل یک تصادف ساده نیست.

ارکیده ها از گل ها برای جذب حشرات برای گرده افشانی گل های خود استفاده می کنند و از آنجایی که ارکیده ها شهد ندارند، مبدل و رایحه گل ها جذابیت برخی از حشرات را دارد که سعی می کنند با "حشرات گل" جفت شوند و در این فرآیند گل ها را گرده افشانی کنند. این پدیده توسط چارلز داروین مورد مطالعه قرار گرفت که در سال 1885 اثری در مورد گرده افشانی ارکیده ها منتشر کرد.

اولین ارکیده هایی که هنوز در زمستان ظاهر می شوند، Himantoglossum robertianum هستند. آنها همچنین بزرگترین ارکیده های ما در پرتغال هستند که ارتفاع آنها به 70 سانتی متر می رسد. گل ها به صورت سنبله چیده شده اند و رنگ صورتی آنها از دور دیده می شود.

Ophrys مورد علاقه من است و ما می توانیم گونه های مختلفی را پیدا کنیم که تقریباً در سراسر قلمرو قاره پراکنده شده اند. آنها خاک های آهکی را دوست دارند و گل های آن از دو سانتی متر بیشتر نمی شود. همچنین بسیار کنجکاو، سراپیا توجه را به خود جلب می کندشکل و رنگ مایل به قرمز لب باعث می شود به نظر برسد که گل زبانش را بیرون آورده است.

یکی از گونه ها در واقع Serapia lingua نامیده می شود. و با صحبت از اشکال مختلف، نمی توانم به گل میمون های کوچک ( Orchis italica ) و ارکیده پسران کوچک ( Orchis anthropophora ) اشاره نکنم، که گل های آنها دارای گل هستند. شکل هایی که از نام آنها نشان می دهد، میمون های کوچک و پسران کوچک. Orcis شاید رنگارنگ ترین باشد، با سایه های مختلف بین سفید، صورتی و بنفش. گل های کوچک آن به صورت خوشه ای در خوشه های متراکم قرار گرفته اند.

گونه های حفاظت شده

همچنین لازم به یادآوری است که تمامی گونه های ارکیده پرتغالی محافظت شده و در معرض خطر هستند. گلها را نچینید، آنها را تحسین نکنید، از آنها عکس بگیرید، بلکه آنها را رها کنید تا گرده افشانی شوند و ادامه حیات آنها را تضمین کنید. همچنین گیاهان را حفر نکنید، زیرا آنها بسیار شکننده هستند و در گلدان ها رشد نمی کنند. آنها در نهایت می میرند. گرفتن آنها، علاوه بر غیرقانونی بودن، کمک بزرگی به ناپدید شدن آنها است. قدم بزنید، لذت ببرید، اما مسئولیت پذیر باشید.

عکس ها: خوزه سانتوس