A andijvie ( Parietaria officinalis) Het is ook bekend onder vele andere namen, zoals parietaria, muurbloem, muurbloem, slangenkruid, slangenkruid en sambreidos.

In Brazilië geven ze het de naam erva-de-santa-ana, in het Engels pellitory of the wall, in het Spaans canarroya, in het Frans perce-murailles.

De naam parietaria komt uit het Latijn en betekent plant die op oude muren groeit. Alfavaca komt uit het Arabisch.

Geschiedenis

Deze plant werd al gebruikt in de Griekse en Romeinse tijd en er zijn verslagen over het gebruik ervan door oude artsen: Claudius Galen (139-199 na Christus) gebruikte het om alle problemen met de urinewegen te behandelen, maar ook uitwendig als kompres om ontstekingen, brandwonden en zwellingen, oorpijn en jicht te behandelen.

Plinius de Oudere (23 tot 79 na Christus) kende er dezelfde eigenschappen aan toe. Nicholas Culpeper (1616-1654) raadde een siroop van parietaria met honing aan om problemen met oedemen of vochtophoping op te lossen, in thee en wassingen om aambeien te behandelen.

John Parkinson, ook in de 17e eeuw, raadde het aan bij de behandeling van hoest, baarmoederpijnen en uitwendig bij huidontstekingen.

Mrs Grieve (1858-1941) schreef parietaria voor om blaas- en nierstenen op te lossen.

In Portugal is het een bekende plant en wordt het gebruikt in de volksgeneeskunde. Het meest voorkomende gebruik is in wassingen of dampen bij de behandeling van aambeien.

Beschrijving en habitat

Zoals de naam al aangeeft groeit deze plant een beetje overal, vooral op landelijke en stedelijke muren, in kleine struiken in moestuinen en tuinen, aan de rand van paden, braakliggende terreinen, rivier- en beekoevers, stikstofrijke terreinen, in de buurt van meeuwenkolonies.

De plant is inheems in Europa, maar komt ook voor in Afrika, Noord- en Zuid-Amerika en Australië, waar hij wordt beschouwd als onkruid dat moet worden vernietigd.

Er zijn een paar variëteiten, maar allemaal met vergelijkbare eigenschappen: Joodse pariëtieën , P.officinalis , P. diffusa Ze behoren tot de familie van de Urticaceae.

Het is een vaste kruidachtige plant met een rechtopstaande of verspreide, roodachtige stengel, gesteelde bladeren, afwisselend, donkergroen en glanzend aan de bovenkant en lichter en met vastzittende haartjes aan de onderkant, kleine groenwitte bloemen (mei tot oktober) die in de bladoksels groeien, kleine donkere zaden. Hij kan een hoogte van 70 cm bereiken.

Bestanddelen en eigenschappen

Zeer rijk aan zwavel, kaliumnitraat, calcium, smaakpigmenten, slijmstoffen en tannines.

Het wordt inwendig gebruikt als een aftreksel of tisane om urineweginfecties, nefritis, nier- en blaasstenen te behandelen, de pijn bij het plassen te verzachten en het hele urinaire systeem te versterken.

Het is vochtafdrijvend en heeft een verzachtende werking op de weefsels, verlicht oedemen en helpt bij het vasthouden van vocht.

Zeer effectief bij uitwendig en inwendig gebruik bij de behandeling van aambeien.

Het wordt ook gebruikt om herpes zoster infecties te behandelen en er worden studies gedaan naar het gebruik ervan bij de behandeling van andere virusziekten, waaronder AIDS bij katten.

De verse infusie is effectiever dan de gedroogde versie. Twee theelepels van de verse plant, fijngehakt, of slechts één als de plant gedroogd is, in een kop kokend water, afdekken en 10 tot 15 minuten wachten, drie keer per dag innemen wordt aanbevolen.

Voorzorgsmaatregelen

Het kan huidirritaties, hooikoorts en zelfs astma-aanvallen veroorzaken bij sommige mensen. Mensen die lijden aan pollenallergieën moeten wegblijven van deze plant tijdens de zomermaanden.