بونسای هنر هزاره ای است که درختان را در حالت بالغ به شکل کاهش یافته نشان می دهد که با تکنیک های مختلف مطابق با اصول زیبایی شناسی کنترل می شود.

کلمه بونسای در ژاپنی

کلمه بونسای در ژاپنی از دو کاراکتر "کانجی" تشکیل شده است: bon و sai. به طور کلی، می توان آن را به معنای واقعی کلمه "گیاه در گلدان" ترجمه کرد .

اما، این ترجمه باید درک ذاتی از مدل سازی (یا دگرگونی) داشته باشد. ) گیاه موجود در گلدان بسته به ظرفیت فنی، مهارت و دانش هر هنرمند بونسای.

یک بونسای بر خلاف هنرهای دیگر هرگز تمام نمی شود که قدرت اجرایی آن را نشان می دهد. این یک هنر زنده است. برخلاف آنچه اغلب تصور می شود، بونسای یک درخت کوتوله یا یک درخت تغییر یافته ژنتیکی نیست.

بونسای یک درخت یا درختچه معمولی است اما اندازه آن محدود است زیرا در گلدان کم عمق و کم عمق نگهداری می شود. هرس اغلب باعث کاهش اندازه برگها می شود.

بونسای هنر نشان دادن یک درخت در حالت بالغ آن به شکل کوچک شده است. با توجه به اینکه بونسای در یک گلدان کم عمق کشت می شود، کنترل سرعت رشد ریشه ها، شاخه ها، برگ ها آسان تر است.

هدف نهایی یک بونسای نشان دادن یک درخت است. در یک نقطه کوچک در اندازه طبیعی خود.

برای این کار از چندین تکنیک پیروی از اصول استفاده می شوددر اصل توسط ژاپنی ها گردآوری شده است که معمولاً به آنها "قوانین بونسای" می گویند.

زمینه تاریخی-فرهنگی

شناخته نیست اصلاً مشخص است که چرا درختان در گلدان شروع به رشد کردند و به آنها شکل دادند.

طبق گفته مورخان، اشارات متعددی به گیاهانی وجود دارد که در مصر به دلایل دارویی و تزئینی در گلدان قرار می گرفتند.

اولین اشاره به چیزی که می توان آن را بونسای نامید، به دلایل زیبایی شناختی، در چین در زمان سلسله تانگ (618-907) رخ می دهد، جایی که مناظر مینیاتوری با درختان ایجاد شد که امروزه توسط penjing<نامیده می شود. 2>.

احتمالاً در دوره هیان (794-1185) در ژاپن ظاهر شد، زمانی که راهبان ژاپنی برای مطالعه هنرهای چینی، زبان، ادبیات، قوانین و آیین بودا به چین فرستاده شدند.

در نتیجه، ژاپنی‌ها هنر بونسای را به ارمغان آوردند و در ژاپن بود که به کمال رسید و توسعه یافت>

پنجینگ ، بر اساس مناظر مینیاتوری چینی، از بسیاری از قوانین بونسای ژاپنی پیروی نمی کند.

بونسای، به عنوان یک هنر شرقی، با ذن بودیسم پیوند خورده است، و جذابیت دارد. تعادل روانی و بیدار کردن تخیل. در پانورامای غربی، بونسای در پایان جنگ جهانی دوم شروع به محبوب شدن کرد.

در پرتغال، با وجود برخیعلاقمندان به پرورش بونسای حدود 20 تا 25 سال پیش، این هنر با فیلم بچه کاراته محبوبیت پیدا کرد.

سبک های ژاپنی

ژاپنی ها سبک ها را با در نظر گرفتن معیارهای مختلفی از جمله شکل تنه، ظاهر ریشه ها، وجود چندین تنه، در میان دیگران.

"قوانین بونسای" که اغلب توسط کسانی که بونسای تمرین می کنند مورد بحث قرار می گیرند، مبتنی بر اصول زیبایی شناسی هستند. که در ژاپن گردآوری شده اند و در حال حاضر مرجعی برای تمرین بونسای هستند.

سبک های ژاپنی به ویژه در مرحله اول یادگیری این هنر ضروری فرض می شود.

همچنین مهم است که در نظر داشته باشید که یک درخت می تواند بیش از یک سبک داشته باشد و اینکه تصور سبک ها باید به عنوان یک اصل زیبایی شناختی که کار توسعه را هدایت می کند در نظر گرفته شود.

• چوککان – عمودی رسمی: تنه مستقیم و پوشش گیاهی نامتقارن است.
• مویوگی – عمودی غیررسمی: تنه با منحنی . راس هم جهت ریشه ها قرار دارد.
• شکان – مایل: تنه راست یا خمیده و به یک طرف متمایل است.
• هوکیداچی – جارو: رایج ترین سبک در طبیعت، روی درختان برگریز و همیشه سبز، مانند بلوط، درختان لیموترش و غیره.
• Han–Kengai – نیمه آبشار: اصلی شاخه زیر خط واقع شده استریشه ها.
• Kengai – آبشار: شاخه اصلی زیر گلدان قرار دارد.
• Fukinagashi – بادگیر: تنه و ریشه شاخه ها هستند. جهت گیری در یک جهت.
• Bunjingi/literati – ادبی: سبکی منحصر به فرد با تنه ای بسیار رسا و پوشش گیاهی محدود.
• Neagari – ریشه های آشکار؛
• Sharimiki / Sabamiki – چوب مرده؛
• Ishitsuki – کاشته شده در سنگ؛
• Ikadabuki – Agglomerate;
• Sokan – دو تنه;
• Sekijôju – ریشه های چسبیده به سنگ؛
• Yose–Ue – Grove / Forest;
• Kabudachi – کاشت گروهی.

عکسها: Willy Evenepoel, Rosalba Tarazona و Massmat