म क्योटोमा गोशो बस्छु

तीन महिना पछि, म क्योटो, जापानमा फर्किएँ। शरद ऋतुको रातो, सुन र खैरो हरियो, गुलाबी र वसन्तको सेतोले प्रतिस्थापन गरेको छ। क्योटो अझ सुन्दर छैन, यो मात्र फरक छ। रंगीन रूखहरू, झाडीहरू र फूलहरू बाहेक, तपाईंले हावा र मानिसहरूमा डरलाग्दो महसुस गर्न सक्नुहुन्छ: यो साकुरा, वा चेरी फूलहरू हो। अप्रिल जापानी क्यालेन्डरमा सबैभन्दा प्रत्याशित महिना हो, किनकि यो वर्षको यो समयमा चेरी फूलहरू फुल्न थाल्छ। दुई वा तीन हप्तासम्म, जापानका सडक, पार्क र बगैंचाका रूखहरू यी स-साना सेतो वा फिक्का गुलाबी फूलहरूले ढाकेका छन्, हावा उत्सवमय छ, र वसन्त विजयहरू।

यस विस्फोटको मात्र अपवाद। सेतो कारेसान्सुई वा सुख्खा बगैंचा हो। यी उस्तै रहन्छन्: अपरिवर्तनीय र रहस्यमय, तिनीहरूको बालुवा, ढुङ्गा र काईको अमूर्त परिदृश्यमा।

टोकियोको Ueno पार्क

सडकहरूमा, साकुराले जापानीहरूमा पार्ने प्रभाव अवर्णनीय छ। । यी सुन्दर रूखहरू फूलेको मनाउन सबैजना काम पछि बाहिर निस्कन्छन्। साकुराको समयमा, जापानीहरू आफ्नै भूमिमा वास्तविक पर्यटक हुन्। सबैले घाँटी उचाल्दै, फूलको प्रशंसा गर्दै सडकमा हिंड्छन्। क्यामेराको शूटिङ गुणा बढ्छ, तिनीहरूले चेरी रूखहरूको फोटो खिच्छन् र तिनीहरूको छेउमा फोटोहरू खिच्छन्। विवाह र प्रेमसम्बन्ध बढ्दै गएको छ । यो असाधारण प्रभाव छ कि केहि साधारण रूखहरूमाफ्लोर एक जनसंख्यामा हुन सक्छ जुन अत्याधुनिक टेक्नोलोजी तिर अत्यधिक तयार छ। र साकुरा ज्वरो जवान रूपमा पुरानो प्रहार गर्दछ। कोही पनि उम्कन सक्दैन।

प्रकृतिको शताब्दीयौंदेखिको उपासना र विश्वव्यापी नवीकरणको घटनामा गहिरो विश्वासले मात्र २१ औं शताब्दीमा असामान्य र पश्चिमी संसारको कथित परिष्कृत तहमा यो मनोवृत्तिको व्याख्या गर्दछ। .

क्योटोको गियोन स्ट्रिट

क्योटोमा, एउटा सानो सहर (टोकियोको 37 मिलियनको तुलनामा 1.5 मिलियन मात्र बासिन्दा), साकुरा बढी रोमान्टिक छ। इम्पेरियल गार्डेनहरूमा, शहरका पार्कहरूमा र गियोनको सडकहरूमा, चेरीका रूखहरूले विभिन्न पानीका च्यानलहरूलाई लाइन लगाउँछन्। Sakura को समयमा क्योटो हामीलाई पोस्टकार्ड दर्शन जस्तै देखिन्छ, जसले हामीलाई यो एक सहर हो जहाँ पीडा र काम पनि छ भनेर बिर्सन्छ। सबैमा जस्तै।

क्योटोको लगभग हरेक बिन्दुबाट तपाईंले यसलाई पूर्व र पश्चिममा घेरिएका पहाडहरू देख्न सक्नुहुन्छ: कितायामा, हिगाशियामा र अरशियामा। पतनमा, तिनीहरू अब रातो, अब सुनौलो फ्रेम जस्तै देखिन्छन्; अब, तिनीहरू किलोमिटर टाढासम्म देख्न सकिने मनमोहक ठाउँहरूद्वारा विराम चिन्ह लगाइएको हरियो फ्रेम हो।

टोकियोको शिबा पार्क

टोकियोमा

मैले शिन्कानसेन ( हाई-स्पीड ट्रेन) स्पीड) र संसारको सबैभन्दा जनसंख्या भएको महानगरमा साकुरा जाँच गर्नुहोस्।

यो पनि हेर्नुहोस्: डाउनी फफूंदी र पाउडररी फफूंदी कसरी लड्ने

मेरो होटल शिबा पार्कको छेउमा थियो र मैले त्यहाँ जाने निर्णय गरें। मैले अभूतपूर्व तमाशा भेटें। पार्कमा हजारौं मानिस थिए,बस्ने, सुत्ने वा उभिएको, ठूलो नीलो प्लास्टिकको शीर्षमा स्थापित। त्यहाँ, तिनीहरूले पिकनिक गरे, गाए, नाच, प्रेम गरे, खेले, सुते वा कुरा गरे। सबै उमेरका, उनीहरूले आफ्नो विश्राम दिन हल्का तापक्रम मनाउँदै बिताए, तर सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा, साकुराको प्रशंसा गर्दै।

टोकियोको युनो पार्क

राती परेपछि, म पार्कमा फर्केँ कि कस्तो अवस्था छ। त्यो सबै पार्टी पछि यो हुनुपर्छ। यस उद्देश्यका लागि कन्टेनरहरूमा राखिएको नीलो प्लास्टिकहरू गएका थिए। भुइँमा एउटा टुक्रा देख्नु पर्दैन थियो, बिर्सिएको कागज वा बोतल छोड्नुहोस्। मैले एक जापानी साथीलाई सोधें कि उनीहरूले कसरी यति छिटो र प्रभावकारी नगरपालिका सेवाहरू कायम गर्न व्यवस्थित गरे। उसले मलाई अचम्म मानेर हेर्यो र सरसफाइ गर्ने काम चेम्बरको काम होइन भनी भन्यो । उहाँले मलाई बताउनुभयो कि जब सबै "पिकनिकेन्टहरू" निस्किन्छन्, तिनीहरूले आफ्नो फोहोर आफूसँगै लैजान्छन्। कति सुन्दर उदाहरण यहाँ हाम्रा मानिसहरूका लागि...

यो पनि हेर्नुहोस्: छायाको लागि 7 झाडीहरू

टोकियोको साकुरा क्योटो भन्दा फरक छ। यो सडकहरूमा भन्दा पार्कहरूमा बढी केन्द्रित छ, त्यसैले यो वर्षको यस समयमा सबैभन्दा लोकप्रिय गन्तव्यहरू हुन्। इडो युगको भव्यताका अवशेषहरू, दुई सय वर्ष पहिले टोकियोका पार्कहरू प्रायः डेमियोका निजी बगैंचाहरू थिए, प्रभुहरू र विशाल जग्गाका मालिकहरू थिए, तर तिनीहरू पनि वर्षको छ महिना टोकियोमा बस्नुपर्थ्यो।

टोकियोमा हामा रिकिउ

हामा रिक्यु मेरो लागि सबैभन्दा धेरै थियोटोकियो देखि सुन्दर। चेरी फूलहरूको स्वादिष्टता र वरपरका भवनहरूको शहरी क्रूरता बीचको भिन्नताले यो रहस्यमय द्वैधतालाई जोड दिन्छ जुन मेरो लागि जापान हो। रूढिवादी र आधुनिक, परम्परागत र बोल्ड, चिसो र भावनात्मक, प्राविधिक र बुकोलिक, 20 औं शताब्दीमा यो सभ्यताको अस्तित्व। XXI, एक स्थायी विरोधाभास हो।

म क्योटोको एक दिउँसो बिर्सने छैन। एक दिउँसो जब म यस सहरको रयोकानमा स्थापित थिएँ, मेरो कोठाको "तातामी" मा बसेर, मैले झ्यालबाट बाहिर हेरेँ र स-साना सेतो दागहरू नाचिरहेको देखें। "चेरीका फूलहरू झर्न थालेका छन्" मैले सोचें। म राम्रो हेर्न गएँ। त्यो थिएन। तिनीहरू आकाशबाट खसेका हिमपातहरू थिए।

फोटोहरू: भेरा नोब्रे डा कोस्टा