Πλούσια σε βιταμίνες Α και C και κάλιο και χαμηλά σε πρωτεΐνες και θερμίδες, γεγονός που τα καθιστά κατάλληλο τρόφιμο για όσους κάνουν δίαιτα και συστατικά μιας υγιεινής διατροφής.

Τα πεπόνια που καλλιεργούνται στην Πορτογαλία (Cucumis melo var. inodorus) προέρχονται από ποικιλίες της Ιβηρικής Χερσονήσου, ενώ η καταγωγή του πεπονιού είναι από την Αφρική ή τη Μέση Ανατολή. Στην Ευρώπη θεωρείται ότι εισήχθη από τους Άραβες, και συγκεκριμένα στην περιοχή της Ιβηρικής Χερσονήσου, την παλαιότερη καλλιεργούμενη περιοχή της ηπείρου αυτής, όπου τα πεπόνια εξακολουθούν να παράγονται ευρέως.

Μια άλλη ποικιλία που καλλιεργείται στην Πορτογαλία είναι το Cucumis melo var. reticulatus, ευρέως γνωστό στην Πορτογαλία ως πεπόνι, με τις ποικιλίες "Gaia" και "Cantaloupe" να ξεχωρίζουν.

Καλλιέργεια και συγκομιδή

Τα φυτά πεπονιού σπέρνονται νωρίς την άνοιξη σε θερμοκήπια ή θερμοκήπια για την προστασία των νεαρών φυτών από υπερβολικά κρύο και υγρό καιρό. Αργότερα τα μικρά φυτά μεταφυτεύονται σε θερμοκήπια ή χωράφια όπου αναπτύσσονται γρήγορα στα τέλη της άνοιξης και το καλοκαίρι. Σε μια αυλή ή σε ένα μικρό λαχανόκηπο, θα πρέπει να επιλέξετε ένα οικόπεδο με γόνιμο, καλά στραγγιζόμενο έδαφος που είναι πλούσιο σε ουσίαΟργανικό, το οποίο δέχεται άμεσο ηλιακό φως και δεν εκτίθεται σε παγετό.

Από τις ποικιλίες που καλλιεργούνται στην Πορτογαλία, οι πιο αξιόλογες είναι η "Branco de Almeirim", η "Amarelo", η "Pele-de-sapo" και η "Casca-de-carvalho". Κάθε φυτό πεπονιού καταλαμβάνει πολύ χώρο, επειδή είναι αναρριχώμενο, αλλά μπορεί να "κορυφολογηθεί" για να παράγει περισσότερους πλευρικούς βλαστούς και να μην μεγαλώνει πολύ. Συνιστάται το ξεχορτάριασμα των καρπών, αφήνοντας μόνο ένα πεπόνι να αναπτυχθεί σε κάθε μίσχο.

Η επικονίαση μπορεί να γίνει με το χέρι, αν ο καιρός είναι κρύος και υπάρχουν λίγα έντομα γύρω. Τα πεπόνια πρέπει να συγκομίζονται όταν το πεπόνι υποχωρεί στην πίεση που ασκούμε στο κοτσάνι με τα δάχτυλά μας, όταν βλέπουμε το φύλλο που βρίσκεται πιο κοντά στο κοτσάνι να ξεραίνεται ή όταν η εμφάνιση του ίδιου του κοτσάνου αλλάζει και αρχίζει να ξεραίνεται.

Συντήρηση

Τα πεπόνια είναι φυτά ταχείας ανάπτυξης που εκτιμούν το βοτάνισμα και τη λίπανση για τη διατήρηση της ανάπτυξης και την ανάπτυξη των καρπών. Τους αρέσει επίσης το πότισμα, αλλά όχι πολύ, και το έδαφος πρέπει να έχει καλή αποστράγγιση. Στις εμπορικές φυτείες χρησιμοποιούνται μέθοδοι όπως η στάγδην άρδευση, αλλά σε μια αυλή πρέπει να ποτίζετε κοντά στο φυτό, με ένα λάστιχο ή με ένα ποτιστήρι χωρίςαποστράγγιση.

Το ξεχορτάριασμα είναι μια άλλη σημαντική δραστηριότητα, επειδή τα πεπόνια είναι ένα αναρριχώμενο φυτό που δεν χρειάζεται ανταγωνισμό από άλλα ποώδη φυτά.

Παράσιτα και ασθένειες

Το φυτό της πεπονιάς είναι ευαίσθητο σε διάφορες ασθένειες που εξαπλώνονται εύκολα σε ζεστό και υγρό καιρό, όπως ο περονόσπορος και το ωίδιο, καθώς και στην κορυφοξήρα και σε παράσιτα όπως οι νηματώδεις, οι θρίπες, οι αφίδες και ο αλευρώδης. Όπως και σε άλλες καλλιέργειες, η πρόληψη είναι πάντα το ζητούμενο, το πότισμα κοντά στο φυτό, αποφεύγοντας το πότισμα των φύλλων και προκαλώντας έτσι ξεσπάσματα τουωίδιο ή ωίδιο.

Από την άλλη πλευρά, το υπερβολικό πότισμα μπορεί να προκαλέσει ρωγμές στα πεπόνια, χάνοντας την αγοραστική τους αξία και επισπεύδοντας τη σήψη τους.

Ιδιότητες και χρήσεις

Το πεπόνι, όπως και το συγγενικό πεπόνι, είναι ένα τυπικό καλοκαιρινό φρούτο, πολύ νόστιμο και δροσιστικό λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς του σε νερό. Έχει επίσης μια σειρά από φαρμακευτικές ιδιότητες, βοηθώντας στην καταπολέμηση των ρευματισμών, της αρθρίτιδας και άλλων προβλημάτων υγείας.

Τα πεπόνια καταναλώνονται κυρίως φρέσκα ή επεξεργασμένα, σε φυσικούς χυμούς.

Τα πεπόνια είναι πλούσια σε βιταμίνες Α και C, καθώς και σε κάλιο, και χαμηλά σε πρωτεΐνες και θερμίδες, γεγονός που τα καθιστά κατάλληλο τρόφιμο για δίαιτες και συστατικό μιας υγιεινής διατροφής. Ως εποχιακό φρούτο, τα πεπόνια πρέπει να καταναλώνονται γρήγορα μετά τη συγκομιδή, καθώς δεν διατηρούνται καλά, ακόμη και αν διατηρηθούν στο ψυγείο. Συχνά σερβίρονται φρέσκα, μόνα τους ή συνοδευόμενα από ζαμπόν.