De weinig bekende vrucht is zeer rijk aan ijzer en kalium, vitaminen van het B-complex, vitamine C en A.

De Europese loquat (Mespilus germanica) is een struik of boom uit de Rosaceae-familie die, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, oorspronkelijk uit Perzië, het Midden-Oosten en de Balkan komt. Het is een nauwe verwant van de kweepeer en de meidoorn.

Hij werd rond 700 v. Chr. geïntroduceerd in Griekenland en rond 200 v. Chr. in Rome. Eeuwenlang was het een vrucht die in Europa werd geconsumeerd, kenmerkend voor de koudere maanden, maar in de moderne tijd werd hij verwaarloosd ten opzichte van soorten die vanuit Azië of Amerika werden geïntroduceerd, en begon hij schaars te worden. In ons land is hij zeer weinig bekend, hij is volledig voorbijgestreefd door de Japanse mispel. (Eriobotrya japonica) behalve in sommige gebieden in het noorden van het land, waar hij af en toe wordt geteeld.

Teelt en oogst

Hoewel hij relatief resistent is, kan hij worden geënt op cactusvijg, kweepeer of meidoorn. Het is een zeer weinig gecultiveerde plant, bij velen onbekend en meestal alleen te zien in solitaire exemplaren in tuinen. Hij geeft de voorkeur aan gebieden met een gemiddelde zon en een klimaat met warme zomers en milde winters, maar is zeer goed bestand tegen de kou, tot min 20 graden Celsius. Ze kunnen wordenStekken zijn de beste manier om ze te vermeerderen en de geselecteerde variëteiten te gebruiken die op de markt te vinden zijn.

De Loquat bloeit in mei of juni, met bloemen die erg lijken op die van de kweepeer. De vruchten rijpen meestal aan het einde van de herfst, maar als ze zo gegeten moeten worden, laat men ze een paar weken rijpen. Het is een plant die zich aan veel grondsoorten aanpast, zolang ze maar goed gedraineerd zijn.

Onderhoud

Dit is een plant die weinig onderhoud nodig heeft, afgezien van het gebruikelijke onkruid wieden, snoeien of schoonmaken. Hij heeft niet veel water nodig; als het een drogere en langere zomer is dan normaal, moet hij maar heel zelden water krijgen. Bemesting is belangrijk en kan worden gedaan met goed gebruinde mest en compost, die ook de structuur en drainage van de grond verbeteren.

Plagen en ziekten

Net als andere bomen van de Rosaceae-familie, zoals kweeperen en meidoorns, is de Europese loquat erg resistent tegen plagen en ziekten. Enkele van de plagen die de plant kunnen aantasten zijn vlinderrupsen, die de bladeren verslinden.

Eigenschappen en gebruik

Het is een harde en zure vrucht die op twee manieren kan worden gegeten: nadat hij overrijp is (nippen) en een bruine kleur en zeer zacht vruchtvlees heeft, of gekookt op verschillende manieren (geroosterd of verwerkt tot jam). De smaak lijkt op die van appel. Net als bij de kweepeer kan er een gelei van worden gemaakt, die in dit geval sinaasappelachtig is.

In Engeland wordt de reeds geslurpte pulp gebruikt om de zogenaamde "loquat cheese" te maken, die dan vaak in vormen wordt gegoten. Het lijkt erg op onze marmelade.

Loquat is rijk aan ijzer en kalium, vitamine B-complex en vitamine C en A.

- IS EEN HARDE EN ZURE VRUCHT DIE OP TWEE MANIEREN GEGETEN KAN WORDEN:

Nadat het het punt van rijping (sorvar) gepasseerd is en bruin van kleur wordt en met een zeer zachte pulp, of anders normaal gekookt geroosterd, of omgezet in jam of gelei.

TECHNISCHE SPECIFICATIE VAN DE EUROPESE KORENBLOEM (MESPILUS GERMANICA):

• Herkomst: Balkan, Midden-Oosten, Perzië.
• Hoogte: tot 7 of 8 meter.
• Vermeerdering: Over het algemeen door stekken, kan ook uit zaad.
• Planten: Winter en begin van de lente.
• Bodem: Diepe, vruchtbare en goed gedraineerde grond.
• Klimaat: Gematigd met warme zomers en milde winters.
• Blootstelling: volle zon of halfschaduw.
• Oogst: Herfst en begin van de winter.
• Onderhoud: snoeien, onkruid wieden.