Οι καρποί της pitangueira χρησιμοποιούνται για την παρασκευή μαρμελάδων, ζελέ, τάρτες, παγωτά, λικέρ και χυμούς. Το ξύλο χρησιμοποιείται για την κατασκευή γεωργικών εργαλείων και οργάνων. Τα φύλλα χρησιμοποιούνται για την καταπολέμηση του πυρετού, της γρίπης, της διάρροιας, της ουρικής αρθρίτιδας και των ρευματισμών.

Κοινά ονόματα: Pitanga, pitangueira, pitanga do mato, κεράσι καγιέν, κεράσι Σουρινάμ, tupi-guarani, βραζιλιάνικο κεράσι ή κεράσι pomaro.

Επιστημονική ονομασία: Eugenia michelli Lam. , E uniflora , Κάμβοι , Και pitanga Berg.

Πηγή: Βραζιλία (ανατολική Αμαζονία) και βόρεια Αργεντινή.

Οικογένεια: Myrtaceae.

Ιστορικά γεγονότα: Η έννοια του Pitanga προέρχεται από τη λέξη Guarani "piter" - που σημαίνει να πίνεις και "anga" - μυρωδιά, άρωμα, δηλαδή "άρωμα για να πιεις". Μια άλλη θεωρία μας λέει ότι το όνομα προέρχεται από τη γλώσσα Tupi "Pi'tana", που σημαίνει κοκκινωπό. Η Βραζιλία είναι ο κύριος παραγωγός αυτού του φρούτου που πηγαίνει σχεδόν εξ ολοκλήρου στη βιομηχανία μεταποίησης, επειδή το pitanga είναι πολύ τοπικές ποικιλίες, γνωστές ως "Pitanga do cerrado" και"dog pitanga".

Βρώσιμο μέρος: Ο καρπός - είναι ένα μούρο διαμέτρου 1-4 cm με σφαιρικό σχήμα και χρώμα κόκκινο κεράσι, κίτρινο, μοβ, μαύρο και λευκό. Η σάρκα είναι συνήθως κόκκινη, ζουμερή, μαλακή-πικρή, αρωματική και νόστιμη. Ο καρπός μπορεί να ζυγίζει 4-8 g.

Περιβαλλοντικές συνθήκες

Τύπος κλίματος: Τροπικά και υποτροπικά.

Έδαφος: Του αρέσουν τα ελαφρά, αμμώδη, πυριτικό-πηλώδη, βαθιά, καλά στραγγιζόμενα υγρά εδάφη, πλούσια σε οργανική ουσία και γόνιμα. Δεν του αρέσουν τα αλκαλικά εδάφη- το 6,0-6,5 είναι το καλύτερο.

Θερμοκρασίες: Βέλτιστο: 23-27ºC Ελάχιστο: 0ºC Μέγιστο: 35ºC

Αναπτυξιακή ανακοπή: -1ºC.

Έκθεση στον ήλιο: Πλήρης ήλιος.

Ποσότητα νερού (βροχόπτωση): 1.500mm/έτος.

Ατμοσφαιρική υγρασία: Υψηλή έως μέτρια, 70-80%.

Υψόμετρο: Μπορεί να φτάσει μέχρι τα 1000 μέτρα.

Γονιμοποίηση

Γονιμοποίηση: Με καλά αποδομημένη κοπριά κατσίκας, γαλοπούλας και χοίρου. Οστεάλευρο και κομπόστ. Πράσινη κοπριά: φασόλια, σόγια και φασολάκια.

Διατροφικές απαιτήσεις: 1:1:1 (N:P:K).

Τεχνικές καλλιέργειας

Προετοιμασία εδάφους: Σκαλίστε και σκαλίστε, προσθέτοντας κοπριά, κομπόστ ή χλωρή λίπανση.

Πολλαπλασιασμός: Με σπόρο (έχει καλή βλαστική ικανότητα), χρειάζονται 2 μήνες για να βλαστήσουν.

Ημερομηνία φύτευσης: Το φθινόπωρο-χειμώνα.

Ένωση: Φασόλια και σόγια.

Πυξίδα: 3 x 4 m, 4 x 4m, 5 x 5 m.

Θλίψεις: Βοτάνισμα, εκρίζωση, κλάδεμα καθαρισμού.

Πότισμα: Σταγόνα προς σταγόνα, κατά τη φύτευση, την ανθοφορία και την καρποφορία.

Εντομολογία και φυτοπαθολογία

Παράσιτα: Μύγα φρούτων, δάκος.

Ασθένειες: Σκουριά.

Ατυχήματα/τραυματισμοί: Δεν του αρέσει ο παγετός.

Συγκομιδή και χρήση

Πότε συγκομίζεται: Πέντε έως οκτώ εβδομάδες μετά την άνθηση. Για τη βιομηχανία πρέπει να έχει Brix 6º (τουλάχιστον). Ο καρπός είναι πολύ ευαίσθητος και πρέπει να καταναλώνεται το αργότερο δύο ημέρες μετά τη συγκομιδή.

Παραγωγή: 5-20 Kg/φυτό/έτος ή από το 6ο έτος 9,0 t/ha.

Συνθήκες αποθήκευσης: Συνήθως δεν αποθηκεύεται, παρά μόνο καταψύχεται.

Καλύτερη εποχή για κατανάλωση: Άνοιξη-καλοκαίρι.

Διατροφική αξία: Πηγή θερμίδων (38-40 Kcal/100γρ. πολτού), πλούσια σε βιταμίνη Α και C, σύμπλεγμα Β και μερικές βιταμίνες, ασβέστιο, σίδηρο και φώσφορο.

Εποχή κατανάλωσης: Άνοιξη και φθινόπωρο.

Χρήσεις: Το ξύλο χρησιμοποιείται για την κατασκευή γεωργικών εργαλείων και οργάνων. Φαρμακευτικά: Τα φύλλα χρησιμοποιούνται για την καταπολέμηση του πυρετού, της γρίπης, της διάρροιας, της ουρικής αρθρίτιδας και των ρευματισμών. Η παρουσία λυκοπενίου καθιστά το φυτό αυτό ισχυρό αντιοξειδωτικό.

Συμβουλή

Τα pitangueiras είναι εξαιρετικά φυτά για τον σχηματισμό φράχτη ή "φράχτη" (παρόμοιο με το πυξάρι), που προσαρμόζονται πολύ καλά στο κλάδεμα. Το φυτό εκτιμάται επίσης πολύ από τις μέλισσες που παράγουν ένα πολύ νόστιμο μέλι.

Σας άρεσε αυτό το άρθρο;

Διαβάστε λοιπόν το περιοδικό μας, εγγραφείτε στο κανάλι Jardins Youtube και ακολουθήστε μας στο Facebook, το Instagram και το Pinterest.