O froito da pitangueira utilízase para preparar doces, gominolas, empanadas, xeados, licores e zumes. A madeira utilízase na fabricación de ferramentas e instrumentos agrícolas. As follas úsanse para combater a febre, a gripe, a diarrea, a gota e o reuma.

Nomes comúns: Pitanga, pitangueira, pitanga silvestre, cereixa de caiena, cereixa de Surinam, tupi-guarani, cereixa brasileira. ou pomarrosa.

Nome científico: Eugenia michelli Lam. , E uniflora , cambs , E pitanga Berg.

Orixe: Brasil (este do Amazonas) e norte de Arxentina.

Familia: Myrtaceae.

Feitos históricos: O significado de Pitanga provén da palabra guaraní “piter” – que significa beber e “anga” – cheirar, perfumar, é dicir “perfume para beber”. Outra teoría dinos que o nome provén da lingua tupí “Pi’tana”, que significa avermellado. Brasil é o principal produtor deste froito, case todo destinado á industria transformadora, xa que a pitanga está formada por variedades locais, coñecidas como “Pitanga do cerrado” e “pitanga dedog”.

Parte comestible: Froito: é unha baga de 1-4 cm de diámetro, de forma globosa e de cores vermello cereixa, amarelo, roxo, branco e negro. A polpa adoita ser vermella, suculenta, suave e doce, perfumada, saborosa. O froito pode pesar 4-8 g.

Condicións ambientais

Tipo de clima: Tropical eSubtropical.

Solo: Prefire solos lixeiros, areosos, silicoarxilosos, profundos, ben drenados, húmidos, ricos en materia orgánica e fértiles. Non lle gustan os solos alcalinos; o mellor é 6,0-6,5.

Temperaturas: Óptima: 23-27ºC Mín.: 0ºC Máx.: 35ºC

Parada do desenvolvemento: -1ºC .

Exposición ao sol: Pleno sol.

Cantidade de auga (Pluviosidade): 1.500 mm/ano.

Humidade atmosférica: Alta a media, 70-80%.

Altitude: Pode chegar a 1000 m.

Fertilización

Esterco: Con esterco de cabra, pavo, porco ben descomposto. Fariña de ósos e compost. Fertilizante verde: xudías, soia e xudías.

Requisitos nutricionais: 1:1:1 (N:P:K).

Técnicas de cultivo

Preparación do solo: Labrar e pasar unha grada, mentres se engade esterco, compost ou esterco verde.

Multiplicación: Por semente (ten un bo poder de xerminación) , tardan 2 meses en xerminar.

Data de plantación: En outono-inverno.

Consorcio: Xudía e soia.

Brúxulas: 3 x 4 m, 4 x 4 m, 5 x 5 m.

Tamaños: Recorte de maleza, escarificación, limpeza de poda.

Rego: Gota a pinga, no momento da plantación, floración e frutificación.

Entomoloxía e patoloxía vexetal

Pragas : Mosca da froita, barrenadora.

Enfermidades: Ferruxe.

Accidentes/deficiencias: Non lle gustan as xeadas.

Colleita e uso

Cando colleitar: Cinco ata oito semanas despois da floración. Para a industria debe ter 6º Brix (mínimo). O froito é moi sensible e debe consumirse dentro dos dous días posteriores á colleita.

Rendemento: 5-20 Kg/planta/ano ou a partir do 6o ano 9,0 t/ha.

Condicións de almacenamento: Normalmente non se almacena, só conxelado.

Mellor época para consumir: Primavera-verán.

Nutricional valor: Fonte de calorías (38-40 Kcal/100 g de pulpa), rica en vitamina A e C, complexo B e algo de calcio, ferro e fósforo.

Época de consumo: Primavera e outono.

Usos: Para consumir en fresco, para preparar doces, xelea, empanadas, xeados e licores e zumes. A madeira utilízase na fabricación de ferramentas e instrumentos agrícolas. Medicinais: As follas úsanse para combater a febre, os arrefriados, a diarrea, a gota e o reumatismo. A presenza de licopeno fai desta planta un poderoso antioxidante.

Consello

As cerdeiras de Surinam son excelentes plantas para formar sebes ou “valados” (semellantes aos buxos), adaptándose moi ben á poda. A planta tamén é moi popular entre as abellas, que producen un mel moi saboroso.

Gústache este artigo?

Entón, le a nosa Revista, subscríbete á canle de YouTube Jardins e síguenos en Facebook,Instagram e Pinterest.